Op de avond voor de achtste verjaardag van mijn dochter was ik het huis aan het versieren tot er opeens werd aangebeld door de buurvrouw die me vertelde dat onze kat was doodgereden. Tussen de slingers en het gebak was het huis opeens gevuld met dood. Gelukkig sliep mijn dochter al. De volgende ochtend was haar verdriet groot, maar toen ze de kat zag zei ze opeens: "wat mooi"
Dat zo'n moment een bepaalde schoonheid heeft doet pijn.
Later realiseerde ik me dat ik onze kat nauwelijks had gefotografeerd en dat vond ik jammer, maar had het iets uitgemaakt als ik dat wel had gedaan?
Een collega-fotograaf vertelde dat hij was gaan fotograferen omdat hij het als kind zo erg vond wanneer hij op vakantie was geweest in de bergen dat hij de bergen niet mee naar huis kon nemen.
Als iets of iemand er niet meer is vraag ik me altijd af: heb ik wel goed gekeken? Of beter: ben ik me er volledig bewust van geweest?
Een foto blijft een slap aftreksel van de realiteit en toch ben ik blij met sommige foto's.
No comments:
Post a Comment