Het maakt wanhopig bomen om te hakken
en wortels los te graven uit het grint.
Ik klim met zaag en kapmes langs de takken
tot in de kruin als een onwillig kind.
Kon ik mij in de hemel laten zakken
voor het besnoeien van de wilde wind,
ik sneed de storm in lange dunne plakken
en trok de nacht met wortels uit het zwin.
Maar ik vernietig wat mij het liefste is.
Terwijl ik zaag en hak verstomt 't geruis
waarmee de bomen tot elkaar spreken.
Ik hoor hun lange ruggegraten breken
en zie de open plek als het gemis
dat ik straks meeneem naar mijn eigen huis.
Adriaan Morriën
No comments:
Post a Comment